Ճանապարհային պատահարները «լուռ համաճարակ» են, որն ամեն տարի ավելի քան 1 միլիոն մարդու կյանք է խլում ողջ աշխարհում՝ հատկապես անդառնալի հետևանքներ ունենալով երեխաների և ապագա սերնդի վրա։ Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության տվյալներով, յուրաքանչյուր ութերորդ րոպեում աշխարհի ինչ-որ մասում ավտոպատահարի հետևանքով երեխա է զոհվում։ Ըստ էության, 5-ից 25 տարեկան երեխաների ու երիտասարդների մահվան ու հաշմանդամության հիմնական պատճառը ճանապարհային վթարների հետևանքով ստացած վնասվածքներն են։
Թեև ավելի ապահով ճանապարհային ենթակառուցվածքն ու ավելի անվտանգ տրանսպորտային միջոցները կարևոր նշանակություն ունեն ճանապարհային անվտանգության ճգնաժամը հաղթահարելու հարցում, սակայն դրանք խնդրի միայն մի մասն են։ Կրթությունը նույնպես կարևոր է հատկապես երեխաների ու երիտասարդների պարագայում, և անվտանգության տարրական հմտությունները նրանց պետք է ուսուցանվեն կյանքի հնարավորինս վաղ շրջանում։ Ոչ մի երեխա չպետք է զրկվի կյանքից կամ լուրջ վնասվածք ստանա զբոսնելիս, խաղալիս, հեծանիվ վարելիս կամ դպրոց գնալիս։
Երբ խոսքը վերաբերում է ճանապարհային անվտանգության խնդիրներին, Հայաստանը բացառություն չէ։ Մոտավորապես 3 միլիոն բնակչության պարագայում՝ ճանապարհային պատահարների հետևանքով մահացության ցուցանիշը բարձր է՝ 9․4 մահ յուրաքանչյուր 100․000 բնակչի հաշվով, և այստեղ խոցելի են հատկապես երեխաները։ 2019 թվականին ավտոճանապարհային պատահարներից մահացության ցուցանիշն երկու անգամ գերազանցել է Եվրոպական միության (ԵՄ) միջինը, իսկ դրանց սոցիալ-տնտեսական հետևանքներն, ըստ գնահատականների, կազմում են Հայաստանի ՀՆԱ-ի 5․7 տոկոսը (Համաշխարհային բանկ, 2019)՝ կորուստ, որը երկիրն իրեն չի կարող թույլ տալ։
Ճանապարհային պատահարներից մահացությունն յուրաքանչյուր 100․000 բնակչի հաշվով, Արևելյան գործընկերության (ԱլԳ) և ԵՄ երկրների համեմատություն, 2019 թ․